Drodzy Młodzi Przyjaciele,
Wszyscy Czcigodni Uczestnicy Międzynarodowego Różańca Młodych!
Cieszę się ogromnie, że już po raz czwarty
ludzie młodzi z całego świata spotykają się na modlitwie.
To wszystko dzięki Ojcom Pasjonistom
i wielu ludziom dobrej woli!
Cudowne jest to, że choć jesteśmy daleko,
to jesteśmy sobie bliscy.
Otaczamy cały świat naszą modlitwą,
od Italii przez Polskę, Słowenię, aż po Haiti, Kanadę i Brazylię.
To jest potęga modlitwy.
Jesteśmy radośni, gdyż naszą mocą jest wiara w Boga.
Chcemy mówić całemu światu,
że jest dobro, jest miłość i jest nadzieja.
Nasze serca są gorące i pełne modlitwy!
Modlimy się w czasie wielkanocnym
i głosimy światu, że Chrystus zmartwychwstał,
pokonał zło i szatana.
W Nim mamy życie!
Nie martwimy się, że mamy mało w kieszeni,
ale dużo ważniejsze jest dla nas to, co mamy w sercu!
Naszym bogactwem jest nasza wiara!
Naszym skarbem jest drugi człowiek,
z którym chcemy głosić i budować Królestwo Boże!
Pomimo pandemii jest nas dużo,
i niech będzie nas jeszcze więcej!
Sercami biegniemy do Sanktuarium w Isola del Gran Sasso,
bo tam wielki Jubileusz z okazji 100-lecia kanonizacji św. Gabriela.
Otwarto drzwi święte jako znak wielkiego daru miłosierdzia!
Korzystajmy z tego czasu łaski!
Ale my w Warszawie mamy też miejsce święte poświęcone św. Gabrielowi,
gdyż gromadzimy się w powstającym
sanktuarium św. Gabriela i Młodych Świętych.
To jest znak naszej wiary,
że w Warszawie jest Kościół żywy,
który kocha Świętych i pamięta o nich.
Ojcowie Pasjoniści z oddaniem głoszą chwałę krzyża Chrystusowego.
Chcemy wychwalać Boga za dar świętości św. Gabriela.
To jest piękny przykład dla nas ludzi młodych.
Żył tylko 24 lata,
a odkrył to co najważniejsze!
Zapewne można od niego uczyć się wielu pięknych rzeczy.
Chociaż się lękam, to chcę Wam, Drodzy Młodzi,
powiedzieć, że ten piękny, cudowny człowiek
wybrał drogę pokuty.
Wiem, że trzeba mówić dzisiaj pozytywnie,
ale konfrater Gabriel chce nam przypomnieć o pokucie.
Pokuta – dzisiaj słowo zapomniane,
odrzucane i dyskredytowane,
wolimy relaks, zabawę,
usprawiedliwiamy to stresem i pracą.
Świat nie lubi pokuty.
Zdecydowanie wybiera się rozrywkę!
Problem w tym,
że w rozrywce słabo widzimy potrzebę naszej przemiany,
a to przecież jest najważniejsze
i ku temu ma prowadzić właśnie pokuta!
Konfrater Gabriel na pewno nie czynił pokuty dla samej pokuty.
On odkrył jej głębię i uzdrawiającą moc!
Pokuta każe nam zauważyć nasz własny grzech.
Musisz zauważyć i uwierzyć,
że grzech zabija cię duchowo!
Bez ducha człowiek jest straszny,
jest gotowy zrobić bardzo złe rzeczy.
Pamiętaj jednak,
że jakkolwiek grzech wielkie czyni
duchowe szkody, to jednak jest zawsze szansą na rozwój.
Św. Paweł Apostoł naucza,
że tam, gdzie wzmógł się grzech,
tam jeszcze obficiej rozlała się łaska (por. Rz 5, 20).
A więc w naszych upadkach nigdy nie pozostajemy sami.
Opuszczą nas ludzie, ale Bóg nigdy nas nie opuszcza!
Tak, choćbym nie wiem jak nisko ktoś upadł,
to zawsze blisko jest Bóg z wyciągniętą ręką!
„Kiedy Bóg zamyka drzwi, to otwiera zawsze okno” (Ks. Jan Twardowski).
I trzeba czasem trzeba bardzo nisko upaść,
aby doświadczyć wyzwalającej mocy Boga.
Pan Bóg ma taką moc!
I to jest najpiękniejsze!
Łączy nas modlitwa różańcowa.
To jest cudowna potężna modlitwa.
Konfrater Gabriel miał szczególne nabożeństwo do Matki Bożej.
Powiada: „Jeżeli będziemy mieli
Maryję z nami, będziemy mieli wszystko.
Jeśli Jej zabraknie, zabraknie nam wszystkiego”.
Oddajmy więc wszystko Maryi, a Ona da nam wszystko, co najważniejsze.
Prośmy ją o wstawiennictwo.
Chwytamy do ręki różaniec i chcemy modlić się za siebie nawzajem.
My z Warszawy modlimy się
za Kościół w Italii, Słowenii, Haiti, Kanadzie i Brazylii.
Prosimy Was, módlcie się za nas!
Jest nastanie Królestwo modlitwy i wiary.
Amen.
Drogiemu Bratu Mons. Lorenzo Leuzzi, biskupowi Teramo-Atri
Minęło sto lat od kiedy mój Poprzednik Benedykt XV kanonizował św. Gabriela od Matki Bożej Bolesnej, zmarłego w Isola del Gran Sasso w dniu 27 lutego 1862 w wieku 24 lat. To wydarzenie ukazało, że jego świadectwo chrześcijańskie było nadzwyczajne i szczególne do tego stopnia, że można je było wskazać jako wzór dla całego Kościoła, zwłaszcza dla nowych pokoleń.
Wspominając tę ważną rocznicę, pragnę łączyć się duchowo z tą Diecezją, z Ojcami Pasjonistami, ze wspólnotami chrześcijańskimi Abruzzo i Molise, jak też z tymi, którzy wezmą udział w rozpoczęciu Jubileuszu, co dokona się przez otwarcie drzwi świętych w Sanktuarium dedykowanym Świętemu Patronowi młodzieży. Mam nadzieję, że wydarzenia zaplanowane na stulecie będą mogły ożywić przywiązanie i pobożność tych, którzy widzą w tym Świętym, tak ukochanym, wzorowym świadku Ewangelii i orędowniku przed Bogiem.
Gabriel był młodzieńcem swojego czasu, pełnym życia i entuzjazmu, ożywianym pragnieniem pełni, które popychało go poza sferę świecką i ulotną, aby schronić się przy Chrystusie. Jeszcze dziś zaprasza on młodych do rozpoznania w nich samych pragnienia życia i nagrody, których nie można oddzielić od poszukiwania Boga, od spotkania z Jego Słowem, na którym można osadzić własne istnienie, od służby braciom, zwłaszcza najsłabszym.
Swym życiem, krótkim, ale intensywnym, odcisnął ślad, który trwa i zachowuję pełną skuteczność. Oby przykład tego młodego zakonnika pasjonisty, silnego w wierze, stałego w nadziei i gorliwego w miłości, mógł kształtować drogę osób konsekrowanych i wiernych świeckich w dążeniu do umiłowania Boga i bliźniego. Zwłaszcza w tym czasie szczególnych trudności związanych z sytuacją zdrowotną, i będącą jej konsekwencją destabilizacji ekonomicznej i społecznej, konieczne jest, by uczniowie Pana stawali się coraz bardziej narzędziami komunii i braterstwa, rozciągając na innych miłość Chrystusa i promieniując nią poprzez konkretne postawy bliskości, braterstwa i poświęcenia.
Wszystkim, którzy wezmą udział w różnych działaniach podejmowanych, by przeżywać w modlitwie i w miłości ten ważny Rok Jubileuszowy, życzę by mogli odkryć na nowo Pana dostrzegając Go w twarzy każdego brata i siostry, którym można ofiarować pocieszenie i nadzieję. Z tymi odczuciami, prosząc o modlitwę za mnie, z serca przesyłam Błogosławieństwo Apostolskie.
Rzym, u Świętego Jana na Lateranie, 13 lutego 2021 r.
