Sługi Bożego Martino Fulgenzio Elorzy Legaristi (1899-1966).
“Jako prawdziwy uczeń św. Pawła od Krzyża, w centrum swojego nauczania i apostolatu stawiał Mękę Pańską. Z tego samego ideału życia zakonnego czerpał siłę, aby zrealizować wszystko to, czego dokonał jako wychowawca, przełożony prowincjalny, a następnie biskup” – czytamy w dekrecie o heroiczności cnót Sługi Bożego Martino Fulgenzio Elorzy Legaristi.
W roku 2004 (18 października) rozpoczęto w Rzymie proces kanonizacyjny Sługi Bożego pasjonisty Martina Elorzy z Hiszpanii. Był on prowincjałem hiszpańskim, administratorem apostolskim i biskupem Moyobamby (Peru) w latach 1949-1966.
Biskup Elorza urodził się 30 grudnia 1899 r., w hiszpańskim regionie Basków i w młodym wieku wstąpił do prowincji pasjonistów Sagrado Corazón de Jesús (COR). Śluby zakonne złożył w 1917 r., a święcenia kapłańskie przyjął w 1923 r. W wieku 35 lat został wybrany na prowincjała, którą to funkcję sprawował przez trzy kadencje (w latach 1935–1947), kierując prowincją w burzliwym okresie hiszpańskiej wojny domowej. Potem został skierowany do Kolumbii w Ameryce Łacińskiej jako delegat prowincjalny w Ameryce i w wieku 49 lat został wybrany administratorem apostolskim nowo utworzonej Prałatury Moyobamba w Amazonii w Peru. Pomimo niechęci do pełnienia tego zadania, poddał się decyzji władz Kościoła. Później, w 1954 roku, został wyświęcony na biskupa.
Podczas całego swojego życia zakonnego i kapłańskiego, a zwłaszcza podczas 17 lat posługi duszpasterskiej w dżungli Peru, biskup Elorza był znany ze swojego dynamicznego oddania duszpasterskiego, ogromnej zdolności do pracy i heroicznego poczucia obowiązku, a także miłości do powołania pasjonistycznego i posłuszeństwa woli Bożej. Wielokrotnie odbywał liczne wizyty duszpasterskie na rozległym i trudnym terenie swojej Prałatury (45 000 kilometrów kwadratowych dżungli i gór, w niesprzyjających warunkach klimatycznych, przy bardzo ograniczonych środkach komunikacji i skrajnym ubóstwie jego mieszkańców). Zawsze odznaczał się niezwykłą gorliwością duszpasterską i robił wszystko, co w jego mocy, aby wprowadzić mieszkańców swojej Prałatury do Kościoła. Jednym z jego głównych zmartwień była społeczna poprawa jego ludu: umiejętność czytania i pisania, edukacja publiczna, zatrudnienie, budowa szkół i kościołów. Po jego nagłej śmierci w Limie w grudniu 1966 r. sława jego bohaterskich cnót szybko się rozprzestrzeniła. Nazywano go „najświętszym biskupem Peru”.
W ciągu tych około 40 lat, które upłynęły od jego śmierci, jego popularność stale rosła, a jednocześnie prowadzono prace w celu zebrania i uporządkowania obszernych dzieł napisanych o nim i jego zaletach. Wreszcie, w lutym 2001 r. sprawa kanonizacyjna jego osoby została przedstawiona Kurii Biskupiej w Limie. Faza ta zakończyła się we wrześniu ubiegłego roku, co pozwoliło szybko przedstawić sprawę Stolicy Apostolskiej. Kontynuacja procesu dla tego świętego biskupa pasjonisty, zakonnika i wzorowego misjonarza, będącego wzorem apostolskiej miłości i wytrwałości w posłudze, spoczywa teraz w rękach Stolicy Apostolskiej.
Za: ”Passionist International Biulletin” nr 6, Listopad 2004, s.23